…ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ…
Μέσα ἀπό αὐτές τίς λίγες λέξεις τῆς γνωστῆς παραβολῆς ἀνακεφαλαιώνεται ἡ Θεία Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο ὡς γενόμενο ἱστορικό γεγονός ἀλλά ὡς μιά πραγματικότητα πού διαιωνίζεται ὡς τά ἔσχατα. Ὁ “σπείρων” εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι στατικός, ἀλλά κινεῖται πρός τά ἔξω, “ἐξῆλθεν”, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελικός λόγος. Αὐτό συμβαίνει, γιατί πρῶτα ἀπό ὅλα ὁ Θεός εἶναι ζωή, σχέση καί κοινωνία τόσο ἐνδοΤριαδικά ὅσο καί ἐξωΤριαδικά, δηλαδή βρίσκεται σέ σχέση καί κοινωνία μέ τή δημιουργία Του καί μέ τήν κορωνίδα αὐτῆς, τόν ἄνθρωπο. Δέν περιμένει τό πρῶτο βῆμα ἀπό τόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του ἄνθρωπο ἀλλά κινεῖται πρός αὐτόν ἀγαπητικά, ὅπως ἔκανε καί κάνει πάντοτε. Ἔχει μιά ἐπιδίωξη, νά ἐνεργήσει καί νά σπείρει τόν καρπό Του, σάν γεωργός στό δικό Του χωράφι.
Ὅταν κάποιος σπέρνει, ἔχει κάποιο σκοπό, δείχνει τή φροντίδα του, προσδοκᾶ, περιμένει. Ἡ κίνηση πραγματοποιήθηκε καί τώρα ἀναμένεται ἡ ἐλεύθερη καί ἀβίαστη αὔξηση καί καρποφορία. Ὅμως ποιός εἶναι αὐτός ὁ ξεχωριστός καρπός τοῦ θεϊκοῦ Σπορέα; Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ διδασκαλία του ἤ ἀκόμα καλύτερα εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ὡς καρπός πεθαίνει, γιά ν’ ἀναστηθεῖ καί νά δώσει ζωή. Ὁ Χριστός θυσιάζεται ἀγαπητικά γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ἔτσι προσφέρεται σέ ὅλους ἐξίσου. Αὐτό τό ὁποῖο διακυβεύεται καί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό Ἐκεῖνον, εἶναι τό ἄν θά βρεῖ γόνιμο ἔδαφος, ποῦ δηλαδή θά μπορέσει ὁ λόγος του νά ριζώσει, νά αὐξηθεῖ καί νά καρποφορήσει. Ὅμως ἄλλοτε τό ἔδαφος εἶναι σκληρό σάν πατημένος δρόμος, ἄλλοτε εἶναι πετρῶδες καί ἄλλοτε ἀκανθῶδες. Καί στίς τρεῖς αὐτές περιπτώσεις δέν ὑπάρχει ἀποτέλεσμα, διότι ἡ πνευματική ἀκαταστασία, ἡ ῥαθυμία, τά ἐγκόσμια, ὁ πλοῦτος, ἡ ἁμαρτία μᾶς καθιστοῦν ἄγονο τόπο. Ὑπάρχει ὅμως καί τό γόνιμο, τό καρποφόρο ἔδαφος στούς ἀνθρώπους μέ καλή καί ἀγαθή καρδιά καί ἀνάλογα μέ τή δεκτικότητά τους φέρνει καρπό πολλαπλάσιο.
Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως, στήν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους δέν τοποθετήθηκε τυχαῖα. Ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι ὀφείλουμε, τώρα πού εἶναι ἀκόμα καιρός, νά καλλιεργήσουμε καλά τόν ἑαυτό μας, γιά νά γίνει γόνιμος ἀγρός, ὥστε νά ὑποδεχθεῖ τό Χριστό καί νά καταστεῖ δοχεῖο τῆς χάριτός Του. Ὁ Χριστός κάθε χρόνο σαρκώνεται, πορεύεται, διδάσκει, σταυρώνεται καί ἀνασταίνεται μέσα ἀπό τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας καί μᾶς καλεῖ νά γίνουμε συνοδοιπόροι Του. Μπορεῖ πολλοί νά εἶναι οἱ κλητοί ἀλλά ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί, κατά τό λόγο τοῦ Ἰησοῦ (Ματθ. 20, 16). Τό σίγουρο εἶναι ὅτι Ἐκεῖνος πάντοτε προσφέρεται καί ἐναπόκειται σέ ἐμᾶς, ἄν θά Τόν δεχθοῦμε ἐλεύθερα καί ἄν θά συμπορευτοῦμε μαζί Του.
Τέλος, μέ τήν παραβολή τοῦ σπορέως ἡ Ἐκκλησία μας ἐγκαινιάζει κάθε χρόνο τό ποικίλο κατηχητικό καί διδακτικό της ἔργο διαιωνίζοντας τό ἔργο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ξεκινᾶ τή “σπορά” της μέ τά κατηχητικά σχολεῖα, τίς ἑσπερινές ὁμιλίες καί ἄλλες δράσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀπό τή μιά μεριά συνεπικουρεῖται τό φωτιστικό καί ἁγιαστικό της ἔργο, ὥστε νά Χριστοποιηθεῖ ὁ βίος τῶν πιστῶν, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐκπληρώνεται ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πρός τούς Ἀποστόλους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 29).
Αἰδ. Πρωτορεσβύτερος
π. Σέργιος Μαρνέλλος